Are Young Drivers Responsible for Recurring Road Accidents?

Our country is seeing a number of road accidents recently. Hundreds of passengers have died in the accidents occurred all over the country. Many others have been bed-ridden in hospitals fighting for life. A hot debate on road accidents is going among intellectuals and stakeholders are also feeling a moral pressure for addressing the unfortunate accidents.

Here, I am going to discuss who are the prime culprits/responsible factors for these fatal road accidents. 

Is Technology making us its slave ?

People depend on technology and technological inventions for their day-to-day works, and major works as well. Our lives have been enhanced in diverse set of ways due to technical advancements. Some even argue that 'Modern-day peoples have become mere slaves of technology'. In my opinion, this statement is only partially true.

के मानसिकता रातारात परिवर्तन हुने कुरा हो ?

हालै सम्पन्न १८ औँ सार्क सम्मेलनका लागि काठमाण्डौ भव्य रुपमा सिँगारिएको सर्वविदितै छ । झट्ट सबैले देख्ने, याद गर्ने परिवर्तन चाँहि तीनकुने—माइतिघर सडकखण्डमा बनाइएको ग्रीनबेल्ट (सडक छुट्याउन बिरुवा, दुवो, फूल आदि रोपिएको लामो संरचना) नै थियो । सडकवत्ती, थपिएका पिच, घटेको लोडसेडिङ पनि आम जनताले अनुभव गर्न पाए सार्क अवधिभर ।
अहिलेको चर्चा के हो भने त्यो ग्रीनबेल्टको संरक्षण गर्न सकिएला वा नसकिएला । सडकको सौन्दर्य दीर्घकालसम्म टिक्ला वा नटिक्ला ? प्रारम्भिक संकेतहरु उति सकारात्मक देखिएका छैनन, केहि दिन यताका घटनाहरु अनि समाचारहरु हेर्दा÷पढ्दा । थुप्रै पैदलयात्रुहरुले तिनै ग्रीनबेल्टमा कुल्चेर सडक पार गरेको पक्कै सुखद समाचार होइन । भर्खरै रोपिएका फूलका विरुवाहरु पैदलयात्रुको मिचाइमा परेर मर्न थालेका छन । फेसबुक, ट्विटर जस्ता सामाजिक संजालहरुमा त्यस्ता व्याक्तिहरुको फोटो सार्वजनिक गर्ने प्रचलन समेत बढिरहेको छ । ट्राफिक प्रहरिले जथाभावी बाटो काट्ने, विरुवा कुल्चने, दुवो विगार्ने मानिसहरुलाई समातेर फेरि त्यस्तो नगर्ने शर्तमा र कतिलाइ त २०० रुपैयाँ जरिवाना समेत तिराएर छोडिरहेको छ । त्यस्तै सार्क सम्मेलनस्थल राष्ट्रिय सभागृह अगाडि राखिएको फूलका गमला फुटाइएको छ । त्रिचन्द« र रत्नराज्य क्याम्पसका विद्यार्थीहरुको झगडा विचमा पर्न पुगे ती गमला ।
गल्ती के पैदलयात्रुको मात्र हो त ? के उनीहरुले रहर लागेर वा विरुवा बिगार्ने उद्देश्य राखेर नै त्यसो गरेका होलान त ?

घाँडो घरयात्रा

१२ कक्षाको परिक्षा सकिएपछि म काठमाण्डौ जाने भएँ । इटहरी कटेर पश्चिम नगएको मान्छे एकैपटक काठमाण्डौ जान अलिकति डर, अलिकति उत्साह, अनि अलिकति काउकुति सबै लागेको थियो । ं२ नै काठमाण्डौमा पढ्ने भनेको थिएँ मैले । तर बा, दाइहरु मान्नुभएन । ‘ं२ जहाँ पढे नि हुन्छ, ब्याचलर काठमाण्डौमा पढ्नु’ भन्नुभयो ।
बाले टिकट ल्याइदिनुभयो, शायद असार महिनाको कुनै दिन थियो त्यो । सीता यातायात, बेलुकी ४ बजे बस स्टेण्ड पुग्नुपर्ने । टिकट हात लाग्ना साथै खुशी, डर, कौतुहुलता, दुख आदि भावनाहरुले घेरा हाले । आमाले “सामान प्याक गर्नुपर्दैन कान्छा ?” भनेपछि झस्किएँ । २, ४ जोर लुगा, १ किलो घिउ यस्तै कुरा प्याक गरियो । आमा बस स्टेण्डसम्म छाड्न आउनुभो । बी साइडको ४ नंबरको सिट थियो । दुधेबाट अर्को यात्रु चढ्यो मेरो सँगैको सिटमा । युवा नै थियो, गफिन थाल्यौँ ।

भोक

समय ः बिहानको १० ः ४० । स्थान ः काठमाण्डौ कलेज अफ इन्जिनियरीङ, बालकुमारीको क्यान्टिन । पात्र ः कुमार र रमेश । उनीहरु सिविल इन्जिनियरीङका विद्यार्थी हुन, चौथो वर्षका । एउटै कक्षा, प्राय एउटै बेन्चमा बस्छन । जातले कुमार राई हो भने रमेश क्षेत्री, तर जातले उनीहरुको मित्रतामा कुनै बाधा हालेको छैन, वा भनौ उनीहरुले हाल्न दिएका छैनन ।
दुई पिरियड पढाइ भइसकेपछि टिफिन हुन्छ, खाजा÷खाना खान । एक पिरियड एक घण्टा ४० मिनेट लामो हुने गर्छ उनीहरुको कलेजमा । उनीहरुको एउटा समूह नै छ साथीहरुको । ७÷८ जना हुन्छन उनीहरुको सर्कलमा । निश्चित हुन्न, कहिले एउटा कलेज आउँदैन, कहिले अर्को आउँदैन । तर कुनै दिन यस्तो संयोग पनि पर्छ, सबै ८ जना आएका हुन्छन कलेज । भलै यस्तो अवसर १५÷२० दिनमा एकपटक किन नजुरोस !
रमेश एक्लै बस्छ कोठा भाडामा लिएर । कुमार दाजुभाउजु, दिदि अनि भतिजसँग बस्छ । आज पनि क्यान्टिनमा उनीहरुको पहिलो रोजाइको खाजा समोसा पाकिसकेछ । उनीहरुको समूहमा खाजा साटासाट पनि चल्छ । एकपटक रमेशले रु १५ तिरेर दुइवटा समोसा लिएर टेबलमा आयो । अरु साथीहरु यसै गफ गर्दै बसिरहेका थिए । एउटा समोसा उठाएर टोक्दै थियो, अर्को समोसा सुवासले उठाइहाल्यो । पहिलो समोसा कुमारले ‘एक बाइट ले न’ भनेर माग्यो । माग्यो के भन्नु, हातबाटै खोस्यो । रमेशले एकपटक टोकेर कुमारलाई दियो । कुमारले एक बाइट खाएको मात्र थियो, अर्को साथीले खोसिहाल्यो । यसरी आफैले किनेको समोसा रमेशले चाख्न मात्र पायो । तर पनि उ दुखी भएन । बरु चित्त बुझाउँदै भन्यो — “पृथ्वी गोलो छ केटा हो ! मेरो पनि पालो आउँछ ।  अब तिमेरु किन्छौ, बाइट हान्ने चाँहि म ।” सबै गलल हाँस्छन ।

कथा

क्यान्सर

चौथो फ्लोर । खिचापोखरीको व्यस्त बजारको एउटा बिल्डिङमा उसको अफिस छ । चौथो तलाको पूरै भागमा अफिस फैलिएको छ । जम्मा ७ वटा क्याबिन बनाइएका छन । दुई वटा कोठा छन, दुई जना हाकिमका लागि । वास्तवमा हाकिम दुई जना हैनन । एक जना एमडि हुन । अर्की उसकै श्रीमति हो, जो अफिसको एकाउण्टेन्ट हो । एकाउण्टेट के भन्ने, महिना महिनामा स्टाफहरुलाइ तलब दिनु उसको एकमात्र काम हो । घरमा एक्लै के गर्ने भन्ने द्धिविधाले अफिस आएकी देखिन्छिन उनी ।
अफिसमा ५ जना महिला स्टाफ छन । पुरुष उ र अर्को एक जना । साँच्चै यो पनि हुन सक्छ, खासमा एमडिकी पत्नी आफ्नो पतिको चियो गर्न या भनौँ उसलाइ साइजमा राख्न अफिस आउने गर्छिन ।
आज अफिसमा दुई जना महिला स्टाफ आएका छैनन । एउटी रिसेप्सनिस्ट अनि अर्की टाइपिस्ट । त्यसैले रिसेप्सनिस्टको काममा अर्की खटिएकी छिन । उ खासै काम नभएकोले ट्विटर हेरिरहेको हुन्छ । यत्तिकैमा उसको क्याबिनको फोन बज्छ,
“दिपकजी ।”
“गुड मर्निङ सर !”
“मर्निङ मर्निङ । पटेलजीसँगको मिटिङ कहिले राख्ने ? त्यसको लागि प्रपोजल बनाउनुस है ।”
“हुन्छ सर । म भरेसम्म प्रपोजल रेडि गरिसक्छु । अनि पटेलसँग पनि कन्ट्याक्ट गर्छु ।”
“ओके ।”

बागमती सफाइ : मेरो विचार

विश्वका हरेक मानव सभ्यता नदीकिनारमै विकसित भएका हुन । ठूलठूला शहरहरु नदी किनारमा नै स्थापित गरि निर्माण अनि विकास गरिएको तथ्य साँचो हो । भारतको दिल्ली, वेलायतको लण्डन जस्ता शहर नदीकिनारमै अवस्थित छन ।